ŻR: Jak zaczęła się Pana przygoda z tresurą psów?
GM: Moja przygoda z tresurą psów zaczęła się dobre 17 lat temu, kiedy trafiłem ze swoim owczarkiem niemieckim do jednej ze szkółek. Już od dziecka wychowywałem się w otoczeniu psów – zawsze były obecne w moim domu, więc naturalnie rozwijała się we mnie pasja do ich wychowania i pracy z nimi. Spotkanie z profesjonalnymi trenerami otworzyło mi oczy na to, jak wiele można osiągnąć dzięki odpowiedniemu podejściu do szkolenia. To właśnie wtedy postanowiłem zgłębiać wiedzę w tym kierunku i rozpocząłem własną drogę w świecie tresury.
ŻR: Z jakimi rasami psów pracuje Pan najczęściej?
GM: Nie ma tak naprawdę jednej konkretnej rasy, z którą pracuję najczęściej. W naszej szkole wszystkie psy, niezależnie od tego, czy są rasowe, czy nierasowe, mogą podjąć naukę wraz ze swoimi opiekunami. Nie ma znaczenia, czy pies posiada rodowód, czy nie, ani jakiej jest wielkości – każdy pies, bez względu na swoje pochodzenie, może uczyć się i rozwijać. Najważniejsze jest odpowiednie podejście, konsekwencja i chęć do pracy zarówno ze strony psa, jak i jego właściciela.
ŻR: Czy są rasy, które wymagają szczególnego podejścia?
GM: Każda rasa psa jest inna, ale równie ważne jest to, że każdy pies ma swój indywidualny temperament i charakter. W związku z tym podejście do szkolenia zawsze powinno być dostosowane do konkretnego zwierzęcia. Jeśli miałbym wskazać rasy, które wymagają szczególnego podejścia, to na pewno byłyby to psy znajdujące się na liście ras uznawanych w Polsce za agresywne, na które trzeba mieć specjalne pozwolenie. Takie psy, ze względu na swoje predyspozycje, siłę oraz często silny instynkt terytorialny i obronny, wymagają odpowiedniego prowadzenia, konsekwencji oraz dużej świadomości ze strony właściciela. Kluczowe jest tutaj odpowiednie szkolenie, socjalizacja i zrozumienie potrzeb psa, aby mógł on funkcjonować w harmonii ze swoim otoczeniem.
ŻR: Jak wygląda współpraca ze Stowarzyszeniem Canis e Catus?
GM: Nie da się ukryć, że jestem dość mocno związany z Canis e Catus. W tej organizacji jestem sędzią kynologicznym, ale również sędzią prób i prac, co daje mi możliwość oceniania psów zarówno pod kątem eksterieru, jak i ich użytkowości. Ale to wcale nie znaczy, że szkolę tylko psy pochodzące od hodowców Canis e Catus – absolutnie nie! Szkolę naprawdę różne psy – zarówno te rodowodowe, jak i nierasowe. Pracuję z hodowcami z różnych organizacji i zupełnie mi nie przeszkadza, że ktoś jest zrzeszony gdzie indziej. Mam sporo przyjaciół w innych stowarzyszeniach i w niczym nam to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – możemy wymieniać się doświadczeniami, rozmawiać o psach i wzajemnie się inspirować. Bo na końcu nie chodzi o papier, tylko o psa i jego wychowanie.
ŻR: Czy osoby, z którymi Pan współpracuje, przygotowują swoje psy do tresury w jakiś szczególny sposób?
GM: Tak naprawdę nie, nie ma żadnego szczególnego przygotowania przed rozpoczęciem szkolenia. Tresura to nie tylko nauka dla psa, ale przede wszystkim przekazanie wiedzy jego przewodnikowi – jak postępować, jak reagować i jak budować relację opartą na zaufaniu. Bo na końcu to właśnie człowiek musi wiedzieć, jak pracować ze swoim psem na co dzień, nie tylko na placu treningowym. Jedyne, na co warto zwrócić uwagę przed treningiem, to żeby pies nie był zmęczony, np. po długim spacerze, i żeby nie był najedzony. Wtedy jest bardziej skupiony i gotowy do nauki. Reszta to już wspólna praca – zarówno nad umiejętnościami psa, jak i nad świadomością przewodnika, żeby razem mogli stworzyć prawdziwą więź i dobrze się ze sobą „dogadywać”.
ŻR: Jakie są najczęstsze problemy behawioralne, z którymi zgłaszają się właściciele psów rasowych?
GM: Najczęstsze problemy behawioralne, z którymi zgłaszają się właściciele psów, to przede wszystkim:
1. Lęk separacyjny – Psy, zwłaszcza te mocno związane ze swoimi właścicielami, mogą źle znosić samotność. Objawia się to niszczeniem przedmiotów, wyciem, szczekaniem czy nawet załatwianiem się w domu.
2. Reaktywność na inne psy lub ludzi – Niektóre psy są nadmiernie pobudliwe lub agresywne w stosunku do innych zwierząt bądź obcych osób. Często wynika to ze złej socjalizacji lub niewłaściwego prowadzenia psa od szczeniaka.
3. Nadmierna ekscytacja i brak kontroli – Wiele ras, zwłaszcza te pracujące, ma bardzo dużo energii i jeśli nie jest ona odpowiednio ukierunkowana, pies może być niesforny, skakać na ludzi, ciągnąć na smyczy czy nie reagować na komendy.
4. Zachowania obronne i terytorialne – Niektóre psy mają silnie rozwinięty instynkt obronny, co może prowadzić do problemów, gdy zaczynają „bronić” domu, właściciela czy nawet miski w sposób niekontrolowany.
5. Problemy z posłuszeństwem – Właściciele często zgłaszają się, bo ich psy nie reagują na komendy, nie przychodzą na zawołanie czy uciekają podczas spacerów. Często wynika to z braku konsekwencji w wychowaniu i złych nawyków wyuczonych przez samego właściciela.
Oczywiście każdy pies jest inny, a problemów behawioralnych może być znacznie więcej. Kluczowe jest jednak, by nauczyć właściciela, jak prawidłowo prowadzić swojego psa, bo w większości przypadków to właśnie przewodnik musi zmienić swoje podejście, by uzyskać lepsze efekty w zachowaniu psa.
ŻR: Jak wygląda proces przygotowania psa rasowego do wystaw lub egzaminów posłuszeństwa?
GM: Przygotowanie psa do wystawy czy egzaminu posłuszeństwa wymaga zarówno pracy nad jego umiejętnościami, jak i dbałości o wygląd. W przypadku wystaw kluczową rolę odgrywa handler – osoba, która prezentuje psa w ringu. Przygotowanie do wystaw
1. Przyzwyczajenie do oceny przez sędziego – Pies musi być oswojony z tym, że obca osoba go dotyka, sprawdza jego uzębienie, budowę, a także ogólny wygląd.
2. Nauka prawidłowego poruszania się w ringu – Wystawowy krok powinien być elegancki, płynny i zgodny ze standardem rasy. Pies nie może ciągnąć na smyczy ani się cofać.
3. Stój wystawowy – To jedna z kluczowych rzeczy na wystawie. Pies musi umieć stać w odpowiedniej pozycji, aby jego sylwetka prezentowała się jak najlepiej.
4. Praca nad skupieniem – W ringu jest dużo bodźców – inne psy, hałas, tłum ludzi. Pies musi umieć skoncentrować się na handlerze i ignorować otoczenie.
5. Socjalizacja – Pies powinien być przyzwyczajony do dużych skupisk ludzi i psów, aby czuł się pewnie w ringu.
6. Pielęgnacja i wygląd – Przygotowanie psa do wystawy to nie tylko szkolenie, ale również odpowiednia pielęgnacja jego szaty. U ras długowłosych sierść musi być odpowiednio zapuszczona i zadbana – długi włos nie może być skołtuniony ani zaniedbany. Regularne kąpiele, szczotkowanie, a także wizyty w salonach groomerskich są niezbędne, by pies wyglądał perfekcyjnie. Profesjonalne strzyżenie, trymowanie czy pielęgnacja sierści podkreślają cechy rasy i sprawiają, że pies prezentuje się w najlepszej formie.
Przygotowanie do egzaminów posłuszeństwa
1. Nauka podstawowych komend – Siad, waruj, noga, do mnie – to fundamenty każdego egzaminu. Pies musi wykonywać komendy pewnie i bez zawahania.
2. Praca nad skupieniem się psa na przewodniku – To kluczowa umiejętność podczas egzaminu. Pies musi ignorować otoczenie, inne psy i bodźce, skupiając się w 100% na swoim przewodniku i jego poleceniach.
3. Ćwiczenie chodzenia przy nodze – Wiele egzaminów wymaga, aby pies szedł przy nodze bez smyczy, nie wyprzedzając ani nie zostając w tyle.
4. Zostawanie w miejscu – Pies musi potrafić pozostać w pozycji (np. siad lub waruj) przez określony czas, nawet jeśli przewodnik się oddala.
5. Praca nad emocjami psa – Niektóre psy są zbyt pobudliwe, inne zbyt nieśmiałe – indywidualnie dostosowuje się metody pracy, aby pies był pewny siebie i wykonywał polecenia bez stresu. W obu przypadkach ważne jest, aby przygotowania rozpocząć jak najwcześniej i ćwiczyć w krótkich, ale regularnych sesjach. Pies musi kojarzyć trening z czymś pozytywnym, dlatego pracujemy na nagrodach – smakołykach, pochwałach czy zabawie. Właściwe podejście i konsekwencja pozwalają osiągnąć świetne efekty, zarówno w ringu wystawowym, jak i na egzaminach posłuszeństwa.
ŻR: Czym kierować się przy wyborze rasy psa?
GM: Decyzja o wyborze rasy psa to ważny krok, który powinien być dobrze przemyślany. Pies to nie tylko towarzysz, ale również odpowiedzialność na kilkanaście lat. Warto więc wziąć pod uwagę kilka kluczowych aspektów, które pomogą dopasować rasę do stylu życia i oczekiwań przyszłego opiekuna.
1. Styl życia i poziom aktywności Każda rasa ma inne potrzeby, jeśli chodzi o ruch.
• Osoby aktywne mogą rozważyć rasy pracujące, sportowe czy myśliwskie, np. border collie, husky, owczarek belgijski czy wyżły.
• Osoby mniej aktywne powinny wybierać rasy spokojniejsze, np. buldogi francuskie, cavalier king charles spaniel czy mopsy.
• Jeśli mieszkasz w bloku – warto wybrać psa, który dobrze odnajdzie się w mniejszej przestrzeni i nie wymaga bardzo dużej aktywności.
2. Wielkość psa powinna być dostosowana do możliwości przyszłego właściciela:
• Małe psy – łatwiejsze w transporcie, nie wymagają dużej przestrzeni, ale często mają spory temperament.
• Średnie i duże psy – często wymagają więcej ruchu i odpowiedniego prowadzenia.
• Psy olbrzymie – np. dog niemiecki czy mastif, potrzebują bardzo dużo miejsca, odpowiedniej diety i mogą generować wyższe koszty utrzymania.
3. Charakter i temperament rasy. Niektóre rasy są bardzo niezależne i wymagają doświadczonego właściciela, inne z kolei są posłuszne i łatwe w szkoleniu.
• Psy rodzinne i towarzyskie – labrador, golden retriever, cavalier.
• Psy stróżujące i obronne – owczarek niemiecki, rottweiler, doberman.
• Psy myśliwskie – wyżły, setery, beagle – mają silny instynkt łowiecki.
• Psy pracujące – border collie, owczarek belgijski – wymagają dużo pracy umysłowej i fizycznej.
4. Wymagania pielęgnacyjne Każda rasa ma inne potrzeby, jeśli chodzi o pielęgnację sierści: • Psy krótkowłose – wymagają minimalnej pielęgnacji (np. bokser, doberman).
• Psy długowłose – potrzebują regularnego szczotkowania i wizyt u groomera (np. shih tzu, maltańczyk).
• Psy z włosem zamiast sierści – jak pudle, wymagają regularnego strzyżenia, ale nie linieją.
5. Zdolność do szkolenia i posłuszeństwo. Niektóre rasy są bardzo inteligentne i szybko uczą się komend, inne są bardziej niezależne.
• Łatwe do szkolenia – np. border collie, owczarek niemiecki, golden retriever.
• Wymagające cierpliwości – np.basenji, beagle, husky – bywają uparte i trudniejsze w prowadzeniu.
• Predyspozycje zdrowotne. Niektóre rasy mają skłonności do określonych chorób. Warto zapoznać się z typowymi problemami zdrowotnymi danej rasy i wybierać szczenięta po przebadanych rodzicach.
7. Cel posiadania psa Zastanów się, dlaczego chcesz psa:
• Do towarzystwa?
• Do sportu (np. agility, obedience)?
• Do stróżowania?
• Do pracy (np. ratownictwo, terapia)?
Każda rasa została stworzona do konkretnego celu, a jej cechy są mocno zakorzenione w genach.
ŻR: Dziękujemy za rozmowę.
