Książka po którą nie miałam zamiaru sięgać w najbliższym czasie. Była to moja pierwsza styczność z tą autorką, i mimo że się z nią nie polubiłam chętnie sięgnę po resztę jej dzieł. Dodatkowo zero oczekiwań i zastój czytelniczy nie pomogły mi niestety w polubieniu się z tą pozycją.
Ciekawą odmianą była głównie męska perspektywa. Częściej natrafia się na perspektywę płci żeńskiej w tego typu powieściach. Fabuła napisana dość chaotycznie i nużąco. A jeżeli chodzi o bohaterów to mimo że nie byli płytcy i bez emocji, to czasami miałam wrażenie że zachowują się jakby mieli po 10 lat.
Pomysł Sary na rysowanie miejsc ze zdjęć jej rodziców wydawał mi się absurdalny. No bo jak rysunki mogą zmienić decyzje dorosłych ludzi którzy zdecydowali się na rozwód bo już nic do siebie nie czują. Bohaterka była aż za bardzo potulna i skryta w sobie przez co zaczynała mnie momentami irytować.
Podczas czytania strasznie ciężko było mi uwierzyć w dobre intencje Adriena. Chłopak ledwo zna dziewczynę i wsumie nigdy się do niej nie odezwał słowem a zamierza jej pomóc w wyprawie by ratować małżeństwo jej rodziców i po tych paru dniach wyznaje jej miłość. I może to ja jestem niszczycielką dobrej zabawy ale wydawało mi się to po prostu strasznie niedorzeczne.
Wyczekiwana przeze mnie końcówka tej książki która pokazuje że każda relacja potrzebuje czasu była naprawdę urzekająca. Ukazana tęsknota która przewyższa cierpienie fizyczne ujęła moje serce przez co podwyższyłam ocenę końcową całej powieści. Jeżeli szukacie czegoś lżejszego, z prostą i szybką relacją między bohaterami to jest właśnie to czego szukacie.
„Gdy wypatrujesz kogoś całe życie, a potem ten ktoś nagle się pojawia, nie da się nie czuć jego obecności. I tu nie chodzi o zapach Twoich perfum czy trzask pękających pod butami gałązek. Ja… po prostu wiedziałam że jesteś. Tak jakby moje serce miało wbudowany alarm, który uruchamia się, gdy pojawiasz się w pobliżu.“
Mat. i fot. @curls.between_pages
