Zapraszamy na kolejną recenzję książki od naszej czytelniczki:
Miasto pogrzebanych nadziei, czyli kontynuacja „Przystani lepszego jutra”, to już ósma książka spod pióra Moniki, która utwierdziła mnie w przekonaniu, jak bardzo uwielbiam jej twórczość.
Powrót do moich ukochanych bohaterów z Formby sprawił, że uśmiech ponownie zagościł na moich ustach. Znalazłam w tej historii ukojenie i niewyobrażalny komfort. Książka ta uświadamia, że nie istnieje coś takiego jak pogrzebana nadzieja. Pokazuje, że warto zatrzymać się w tej nieustającej i monotonnej codzienności i czerpać radość z tych małych, ale bardzo istotnych rzeczy, które są dookoła nas.
Monia stworzyła tak realistycznych i chwytających za serce bohaterów, których każdy, według mnie, musi poznać. Każda postać ma swoje problemy, a mimo wszystko tworzą rodzinę, która jest dowodem na to, że rodzina to nie tylko więzy krwi, ale też ludzie, którzy sprawiają, że czujesz się wystarczający i wyjątkowy.
Główna bohaterka jest jak chodzący paradoks – pełna wewnętrznych konfliktów, ale jednocześnie wciąż szukająca spokoju i miłości. Hayden jest osobą, która właśnie pomogła Jane odnaleźć się w tej ciężkiej dla niej codzienności. Mimo że w pierwszym tomie doszło między nimi do pewnych sprzeczności, to i tak odnaleźli siebie, a ich relacja sprawiła, że moje serce romantyka za każdym razem biło szybciej.
Podsumowując, książka pokazuje dzieci, które musiały za szybko dorosnąć i znaleźć swoje miejsce na ziemi. Uczy pokory i tego, jak radzić sobie ze stratą. Cieszę się, że autorka stwierdziła, że bohaterowie mają coś jeszcze do powiedzenia, i zrobiła z tej dylogii „trylogię nadziei”, dzięki czemu będę mogła znowu wrócić do tego świata.
„Przez te wszystkie lata była dla niego światłem pośród mroku. Pięknym kwiatem na polanie wyschniętej trawy. Po prostu czymś, a raczej kimś wyjątkowym.”
Insta: curls.between_pages
