Brodziec samotny, nazwany tak z powodu swojego wycofanego trybu życia poza sezonem lęgowym, jest niezwykłym ptakiem zamieszkującym różnorodne tereny podmokłe. Jego charakterystyczne upierzenie w okresie godowym składa się z ciemnobrunatnych grzbietów z białymi kropeczkami, kontrastujących z białym brzuchem i piersią oraz szeroko paskowanym ogonem. W locie skrzydła są ciemne z czarnawą spodnią stroną, a pierś ozdobiona podłużnymi prążkami.

Ptak ten preferuje siedliska takie jak torfowiska, podmokłe łąki, bagna śródleśne oraz brzegi leśnych jezior. Poza okresem lęgowym można go często spotkać nad różnego rodzaju wodami. W Polsce gniazduje przeważnie na niżu, choć na zachodzie kraju występuje bardzo rzadko.

Brodziec samotny nie buduje własnych gniazd, lecz składa jaja w opuszczonych gniazdach innych ptaków takich jak drozdy, wrony, sójki, gołębie czy nawet wiewiórki. Jaja są zielonawoszare z gęstymi plamkami. Oba rodzice wysiadują je przez około trzy tygodnie, a młode pozostają pod ich opieką przez 25-28 dni.

Gatunek ten od Skandynawii po Pacyfik występuje w Eurazji, z południowymi populacjami osiadłymi, podczas gdy pozostałe migrują na zimowiska do basenu Morza Śródziemnego, Afryki i zachodniej Europy.

Brodziec samotny żywi się głównie owadami, ich larwami, drobnymi mięczakami i skorupiakami, zbieranymi w płytkiej wodzie lub wygrzebywanymi z mułu i błota.

To niezwykłe stworzenie nie tylko fascynuje swoim wyglądem i życiowymi zwyczajami, ale także pełni istotną rolę w ekosystemach podmokłych, gdzie odgrywa kluczową rolę w łańcuchu pokarmowym i jako wskaźnik stanu środowiska naturalnego.